Στις 20 Οκτωβρίου 2015 – 10:59 μ.μ., ο χρήστης elas <elas@otenet.gr> έγραψε:

Χαιρετώντας κάθε φίλο που νοιώθει ότι είναι Έλληνας και παρακάμπτοντας κάθε ελληνόφωνο «Ελλαδίτη» εκφράζω την βδελυγμία μου για όσους απέρριψαν τις μάσκες τους όντας υπέρμαχοι της παγκοσμιοποίησης ανεξαρτήτως  πώς την εννοεί ο κάθε Νίκος Μιχάκης και λοιποί ομοϊδεάτες του. Επιτέλους απορρίψατε την λεοντή του «Ελληναρά» υιοθετώντας τακτικές αφανισμού του Έθνους των Ελλήνων. Δεν δικαιούσθε να επικαλείστε τον υπέρτατο Έλληνα Αλέξανδρο διότι και η αναφορά σας στο όνομά του, υπηρετώντας την Νέα Τάξη Πραγμάτων, αποτελεί ύβρη. Αριστοτέλη λυπάμαι και από βάθους καρδιάς εκφράζω την πικρία μου για τις θέσεις σου. Με αυτές τις ιδέες που προωθείτε γίνεστε ο Δούρειος Ίππος κατά του Ελληνισμού. Και ερωτώ εσάς όλους τους δοκησίσοφους: «Πότε ο Μέγας άνδρας της οικουμένης υπήρξε διεθνιστής και υπέρμαχος της παγκοσμιοποίησης; Μήπως επικαλείστε τον ψευδεπίγραφο όρκο στην Ώπη που είναι αποκύημα της προπαγάνδας του διεθνούς σιωνισμού με πρωτεργάτη τον τέκτονα Χρήστο Ζαλοκώστα  που το 1951 έγραψε το βιβλίο «Μέγας Αλέξανδρος: Ο πρόδρομος του Ιησού», όπου στην σελίδα 235 αναφέρει ένα παραμύθι, κακό και ύπουλο, χαλκευμένο σε ύποπτα κέντρα διεθνιστών που επιδιώκοντας την παγκοσμιοποίηση και τον πολυπολιτισμό αλλοιώνουν πλήρως την ιδεολογική συγκρότηση του Αλεξάνδρου;» Και σας ερωτώ ξανά: «Από ποιόν πληρώνεστε κύριοι για να διαχέετε αυτά τα εθνοκτόνα ιδεολογήματα; Ποιός σας χρηματοδοτεί και κατ’ επέκταση με ποιούς πόρους ζήτε;»  

Επειδή είμαι υπέρμαχος του αξιώματος: «Πρέπει να θεωρούμε εθνικόν ότι είναι αληθές!», σας προκαλώ να μου απαντήσετε: «Τί ρόλο πραγματικά παίζετε στο σημερινό κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι; Γιά να μετρηθούμε τελικά να δούμε πόσοι είμαστε οι αμιγώς Έλληνες ανά την επικράτεια!!!»  Εν αναμονή μιάς ευπρόσωπης απαντήσεως εξ όσων πρεσβέουν ιδεολογήματα τέτοιου είδους, ΔΗΛΩΝΩ ΠΑΡΩΝ!!!

Στους υπόλοιπους φίλους στέλνω τους χαιρετισμούς μου

Οδυσσέας Τηλιγάδας

Ευριπίδου 57

10554 Αθήνα

Τηλ: 210 3250220

————————————————————————————-

From: aristotelis kakogeorgiou [mailto:aristotelianmarathon@live.com]
Sent: Tuesday, October 20, 2015 9:36 PM

Συμφωνώ μαζί σου. Όμως δεν μπορώ να πω ότι δεν συμφωνώ με την παγκοσμιοποίηση που εννοεί ο αγαπητός μας φίλος Νίκος Μιχάκης. Ο Νίκος σκέφτεται μια παγκοσμιοποίηση με  δικαιοσύνη και ενάρετες αρχές και αξίες που καμία σχέση δεν έχει με την σημερινή που περιγράφεις εσύ Αριστόφιλε. Και βέβαια θα ήταν  θαυμάσιο εάν όλος ο κόσμος ζούσε χωρίς σύνορα κάτω από τις ίδιες συνθήκες. Σήμερα η Ευρώπη έχει καταργήσει τα σύνορα αλλά παρότι λέγεται Ενωμένη Ευρώπη, υπάρχουν οι απαταιώνες που ξαπλώνουν μέσα στα κλεμμένα τα χρήματα, υπάρχουν εργατικοί μισθοί των 4.000 και των 100 ευρώ. Όταν σε αυτή την ενωμένη Ευρώπη προστατεύονται οι κλέφτες και καταδιώκονται οι παμφτωχοι με τα 100 ευρώ το μήνα δεν νομίζω ότι είναι βασισμένη στην αγάπη και στη δικαιοσύνη. Υπάρχει ο ισχυρισμός ότι φταίξαμε. Εμείς ο πολύς λαός δεν έφταιξε. Έφταιξαν οι τηλεκατευθυνόμανοι μασκαράδες της πολιτικής και οι  δικοί τους που  τους περιστοιχίζουν. Η   Ε.Ε. δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ  που πήγαιναν τα χρήματα που  έδινε όπως και σήμερα το ίδιο γίνεται. Κάποιοι εκεί μέσα αποφασίζουν που και πως θα τα δώσουν.  Οι δεν υπάλληλοι της Ε.Ε.  ως απλοί γραμματείς πληρώνονται 5000 και πολλά έλλα έξτρα. Νομίζω μια τέτοια παγκοσμιοποίηση δεν μας είναι απαραίτητος. Ο Αλέξανδρος  δούλεψα πολύ πιο σωστά για την ένωση των εθνών την τότε παγκοσμιοποίηση. Και όλοι αυτόν αντιγράφουν αλλά δεν διαθέτουν το διοικητικό του ταλέντο και απλώς παπαγαλίζουν χωρίς βέβαια να ξεχάσουν να ικανοποιούν τις ορέξεις τους σε βάρος πολλών λαών.
Ευχής έργο να γίνει αυτό που περιγράφει και  επιθυμεί ο Νίκος αλλά αυτό για να γίνει πρέπει να αλλάξουν ή να εξαφανιστούν οι ταγοί των εξουσιών. Ρίξε μια ματιά γύρω σε όλους ακόμα και τον Τσίπρα και τον Πούτινκ που μας το παιζαν φτωχοί ηγέτες. Γιατί είναι αυτοί πάμπλουτοι; Που τα βρήκε ο Πούτινκ που ζούσε σ ένα φτωχό κουμουνιστικό καθεστός;
σε χαιρετώ
Αριστοτέλης

---

From: aristofilos@hotmail.com

Subject: RE: Η συζήτηση για την θεοποίηση του Αλεξάνδρου
Date: Tue, 20 Oct 2015 18:25:54 +0300

  Προς Φίλαργο ! Θα ήταν καλή η παγκοσμιοποίηση εάν αυτοί που την προωθούν ,την προωθούσαν για το καλό μας ,δυστυχώς όμως αυτοί την προωθούν μόνο για το δικό τους καλό !!  Όποιος νομίζει ότι μας αγαπάνε οι ελίτ , πλανάται πλάνην
οικτράν !!! Διαβάστε την genda 21 ,και το codex  alimentarius για να βεβαιωθείτε  για τα γραφόμενα μου ….. επίσης για τα σχέδια μείωσης του πληθυσμού , με < πολύ αγάπη > απο τους ελίτ που αντιβαίνει όλα αυτά που μας έγραψες ,διότι για αυτούς όλοι εμείς είμαστε άχρηστα παράσιτα  (useless eaters ) !!!  φιλικά , Αριστόφιλος  Υ.γ. Άν και άθρησκος ,συμφωνώ απόλυτα με το σκεπτικό του Αριστοτέλη Κακογεωργίου ,για την αντικατάσταση του παραμυθο-θεού Ια(κ)χωβά που είναι κλεμμένο και κάκιστα αντιγραμμένο από τον Έλληνα Ίακχο Βάκχο,  με τον μέγιστο (θεό) Αλέξανδρο !!

---

Date: Mon, 19 Oct 2015 22:38:43 +0300
Subject: Re: Η συζήτηση για την θεοποίηση του Αλεξάνδρου
From: filargos@gmail.com

Αγαπητέ κύριε Σμυρλή

Είναι ευχάριστο και παρήγορο να βρίσκετε αξία στις «ωραίες σκέψεις, που αγγίζουν την ψυχή του ανθρώπου…», επαινετικό για Σας.

Αυτό που είναι δυσνόητο είναι η απροθυμία Σας ν’ αποδώσετε ένα φιλικό χαιρετισμό στον γραφέα, αλλά και να υποστηρίξετε αυτές τις σκέψεις, οι οποίες από τα παλιά χρόνια δεν έπαψαν ν’ αποτελούν την πρώτη αιτία των ανθρώπινων ονείρων.

Ναι, όλοι οι άνθρωποι αγαπούν τον τόπο τους, αλλά υπήρξαν πάντα και προδοτικοί χαρακτήρες που στο όνομα της δόξας και του χρήματος άνοιξαν τις «θύρες των τειχών».

Υπάρχει, όμως, και μια ακόμη κατηγορία ανθρώπων οι οποίοι εστιάζουν στη λέξη Άνθρωπος, την αποσπούν από φυλές, έθνη, κράτη και θρησκείες, και την στήνουν ξανά με άλλη «ουτοπική» διάθεση.

Εκφράζεστε με βεβαιότητα για το ζοφερό μέλλον του κόσμου μας, λόγια που δηλώνουν βαθιά απαισιοδοξία και βέβαια δεν νομίζω ότι είναι ευχές. Θα ήμουν ιδιαίτερα ευγνώμων εάν καταθέτατε περισσότερες προτάσεις, που να αιτιολογούν τα προμαντέματά Σας.

Κανείς δεν μπορεί ν’ αλλάξει την Ιστορία. Οι διεστραμμένοι, κάποια στιγμή, πάντα πεθαίνουν. Η αγάπη προς την Αλήθεια είναι εγγενής ανάγκη για τον άνθρωπο, κάθε άνθρωπο. Ο Αριστοτέλης κι ο Αλέξανδρος, η Ευρώπη, ο Δυτικός πολιτισμός, είναι γεννήματα του Ελληνικού Πνεύματος, όλος ο κόσμος το ξέρει. Προς τι, λοιπόν, τα λόγια Σας, τέτοια απαισιοδοξία;

Είναι πολλά τα θετικά κι αισιόδοξα που υπάρχουν στον σύγχρονο κόσμο. Είναι πολλές οι προσπάθειες από όλες τις μεριές για ν’ αποφευχθούν οι μεγάλοι πόλεμοι, έχουν ήδη περάσει 70 χρόνια από τον τελευταίο.

Μετά τη φρίκη του ΑΠΠ ήταν απόλυτα φυσικό για τους πιο πράους κι ανθρώπινους ευρωπαίους ηγέτες να σκέφτονται με ηπιότητα και να οδηγηθούν στην «πολιτική του κατευνασμού».

Η έννοια της Παγκοσμιοποίησης είναι η μόνη που, αν ολοκληρωθεί κάποια μέρα σε πολιτικό κι ενωτικό επίπεδο, μπορεί να λυτρώσει την ιστορία από την ανάγκη καταγραφής και ανάλυσης τούτης της πάμφρικτης λέξης: «Πόλεμος». Είναι η μόνη έννοια η οποία, με τη διάχυση της γνώσης και την πτώση των συνόρων, μπορεί να οδηγήσει στην ένωση εθνών-κρατών και στην Ειρήνη. Αλλά, βεβαίως, πρέπει παράλληλα να καλλιεργηθεί και μια Νέα πανανθρώπινη και Θεανθρώπινη Ηθική (ήτα κεφαλαίο.

Οι θεωρίες για ύποπτες συνωμοσίες, όπως και τα χάλια μας, πρέπει να αναλύονται επαρκώς με αληθείς μείζονες κι ελάσσονες προτάσεις για να πείθουν, αλλιώς στερούνται νοήματος.

Και, βέβαια, όσο υπάρχουν στρατοί θα υπάρχει πάντα η πιθανότητα εμπλοκής. Διότι η τάξη στην οποία ανήκετε είναι η μόνη στην ανθρώπινη ιστορία που «ολοκληρώνεται» μόνον διά μέσου του πολέμου. Η επισφράγιση του σκοπού τής τάξη Σας, ως ενεργών ανθρώπινων υπάρξεων, γίνεται μόνον διά μέσου της εμπόλεμης σύρραξης. Θα έπρεπε να καταργηθούν οι στρατοί, αλλά τούτο μπορεί να γίνει μόνο με την κατάργηση των κρατών, δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Δεν επιθυμώ να Σας απαξιώσω, Σας σέβομαι ως συνάνθρωπό μου, αλλά τούτη είναι η αμείλικτη πραγματικότητα, η βέβαιη και μόνη αλήθεια. Δυστυχώς!

Αγαπητέ, φίλε Μανώλη, κύριε Σαρίδη

Πολλές φορές μίλησα για την έννοια της Φιλότητας, κι όμως οι πιο πολλοί διστάζετε να κάμετε χρήση στους λόγους Σας του φιλικού προθέματος. Πώς να ελπίζομε σε καλύτερο κόσμο αν δεν αλλάξομε πρωτίστως εμείς οι ίδιοι;

Η πραγματικότητα που βιώνομε γίνεται πρώτα αποδεκτή στο νοητικό επίπεδο. Αν τούτο το τελευταίο πάσχει θα είναι αναγκαστικά στρεβλή και η πραγματικότητα. Οι ηθικές μας προκαταλήψεις είναι που δίνουν μορφή (σάρκα και οστά) στην πραγματικότητα. Μην υποτιμάς, ικανέ άνδρα, τη νόηση διότι πάντα ήταν στο πρώτο επίπεδο της πράξης.

Δε ξέρω τι είναι Ζεν Βουδδισμός, ξέρω όμως τι είναι αυτογνωσία όπως και τα λόγια του «Φωτισμένου» Βούδα: «Κανείς να μη σκοτώνει ζωντανό πλάσμα».

Το στομάχι, αγαπητέ Μανώλη, το έχομε προ πολλού νικήσει, η Επιστήμη μπορεί να θαυματουργεί! Ο δαίμονα έγραψε:

«Ο Άγγλος οικονομολόγος Τόμας Μάλθους (1766-1834), εστιάζοντας στον κόσμο των υλικών αναγκών και οικονομικών εξαρτήσεων με λάθος τρόπο, υποστήριξε ότι το σύνολο των παραγόμενων αγαθών σε κάθε εποχή είναι μικρότερο από το πλήθος των ανθρώπων, και γι’ αυτό η μείωση του πληθυσμού με τον πόλεμο είναι αναπόφευκτη. Οι σκέψεις του ήσαν τελείως αυθαίρετες, γιατί δεν λάμβανε υπ’ όψη του την πολιτική και κοινωνική οργάνωση, και τα συμπεράσματά του στερούμενα ηθικής ανάλυσης, σε μια εποχή η οποία απείχε χρονικά ολίγες μόνο δεκαετίες από τον Βασιλιά Ήλιο στη Γαλλία. Ο βασιλιάς αυτός, δηλαδή ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ (1638-1715), έχτισε στις Βερσαλλίες χρυσό παλάτι, και τον υπηρετούσαν τρεις χιλιάδες ταπεινοί (και τετρακόσιες χιλιάδες στρατιώτες, για να αιματοκυλιέται η Ευρώπη), ενώ το μεγαλύτερο μέρος του λαού υπέφερε από πείνα, αρρώστιες και κρύο. Δεν ήταν το μέγεθος του πληθυσμού το πρόβλημα, αλλά η αδικία και η άνιση κατανομή του πλούτου, όπως θα δούμε παρακάτω και στον Άνθρωπο που Γελά.

Το έτος 1798, ο Τόμας Μάλθους προέβλεψε λανθασμένα ότι η αύξηση του πληθυσμού θα ξεπερνούσε την παραγωγή τροφής έως τα μέσα του 19ου αιώνα, και άρα θα συνέβαιναν τρομεροί λιμοί. Και όμως, ο πληθυσμός της γης αυξήθηκε από το 1800 (που ήταν περίπου ένα δισεκατομμύριο) επτά φορές μέχρι σήμερα, και με τη συμβολή της επιστήμης συνεχίζομε, χωρίς να έχουν επαληθευθεί τέτοιες δυσοίωνες προβλέψεις».

Πώς να συμπαθήσει κανείς, μετά απ’ όλα αυτά, βασιλιάδες και ανάρετο κεφάλαιο;

Το μόνο που μας απομένει είναι να νικήσομε τους δαίμονες της απληστίας και της έχθρας, τις παμπάλαιες αναμνήσεις προ χιλιετιών όταν το στομάχι ήταν άδειο! Ο φοβερός και Μέγας Δυνάστης είναι όντως το στομάχι. Όλα, όλα γίνονται για να το υπηρετούν, για να επιβεβαιώνεται πλειστάκις ο Ηράκλειτος, ότι τα πάντα πρέπει συνεχώς ν’ αλλάζουν. Και πώς γίνεται αυτό; Μα, μπαινοβγαίνοντας ο ένας στο στομάχι του άλλου! Μου τα δίδαξε, Φίλοι, η καθημερινή πράξη κι ο δαίμονας. Και κάποια στιγμή διάλεξα, μεταξύ των δύο που ανέφερες Μανώλη, τον Νου. Φάε, του είπα, οτιδήποτε άλλο εκτός από σάρκες…

Είμαι τρελός, Φίλες και φίλοι; Ναι, το προτιμώ παρά να βλέπω τα σφάγια στους γάντζους των παραδοσιακών κρεοπωλείων και να φαντάζομαι τις οιμωγές των θυμάτων στους «βωμούς».

Η παράνοια δεν έχει Λογική, αγαπητέ Μανώλη, είναι σκέτη παράνοια. Αλλά, είπαμε, όλα είναι θέματα ορισμών. Τι λες, μεταφράζεις τον «δαίμονα φίλΑργο»; Ίσως οι φίλοι μας Γερμανοί να έχουν μεγαλύτερες ευαισθησίες από εμάς τους «πρωτόγονους». Άλλωστε, ήσαν οι πρώτοι που έδιωξαν την Ιερά Εξέταση, και πάντα πρωτοπορούσαν τους τελευταίους αιώνες, και σε όλα!

Όταν η ανεργία είναι στο ζενίθ ο οποιοσδήποτε δικαιούται να διαμαρτυρηθεί για τα λεωφορεία χωρίς οδηγούς, κι ας συνεχίζει να ωφελείται από τα λοιπά καλούδια του καπιταλισμού. Αλλά, δεν είναι τούτος, παράλληλα, ο πρωταίτιος των κακών μας; Πού το παράλογο; Δεν ξέρουν πώς λειτουργεί ο κόσμος τόσοι και τόσοι καθηγητές; Υπερβάλλεις, άσκοπα, αγαπητέ μου φίλε, αλλά πιστεύω πως οι προθέσεις Σου είναι αγαθές. Τελειώνοντας, από όσα μέχρις στιγμής έχω τονίσει, νομίζω ότι καμιά προσπάθεια ίδρυσης Νέας θρησκείας δεν γίνεται ν’ αποτελέσει θεραπευτική προσέγγιση ούτε των δικών μας προβλημάτων, ούτε και του κόσμου μας.

Ίσως στείλω κάποιες ιδέες περί Παγκοσμιοποίησης, την οποία τόσον εχθρεύεστε (του δαίμονα φίλΑργου πάντα) και μετά θα σιωπήσω. Διότι ακόμη αρνείστε (ίσως παρά τη θέλησή Σας, λόγω εθισμού) να δεχτείτε την αναγκαιότητα άσκησης στην πράξη των Νόμων της Τυπικής Λογικής. Προτιμώ να εμβαθύνω στα «Άνθη του κακού» του Μπωντλαίρ…

Αγαπητοί μου Φίλες και Φίλοι

Ο Μέγας Ηράκλειτος, εκείνος ο Θαυμάσιος Εφέσιος, υποστήριξε ότι «τα πάντα ρει και ουδέν μένει». Ουδείς ικανός στοχαστής δεν ανέτρεψε, μέχρι στιγμής, την αλήθεια της ρήσης. Είναι Νόμος!

Δεν είχαμε φτερά, κι όμως σήμερα διασχίζομε τους ουρανούς αφήνοντας τον ήχο της κίνησης ξοπίσω μας. Και πολλά άλλα. Γιατί θα έπρεπε να μένομε προσκολλημένοι σε εθνικούς και κοινωνικούς εθισμούς; Το να μένομε εθισμένοι σε ένα κάποιο πρότυπο ζωής, όλοι μας, είναι φυσικό. Όμως, όλοι θα χαθούμε μια μέρα, και τα παιδιά μας θα ενστερνιστούν εκ της Ανάγκης (του προαναφερθέντος Νόμου της αλλαγής) διαφορετικά πρότυπα. Τον κόσμο των επερχόμενων γενεών ούτε στα όνειρά μας δεν μπορούμε να τον φανταστούμε. Δεν είναι έτσι; Γιατί λοιπόν πρέπει να παραμένομε προσκολλημένοι σε έννοιες όπως Έθνος, Κράτος, Φυλή, Θρησκεία κλπ., και να παίρνομε θέσεις εναντίον των προφανών κι επικείμενων αλλαγών; Τούτο είναι η παράνοια.

Γιατί, επιτέλους, δεν ονειρευόμαστε όλοι την Ειρήνη, την Ομόνοια, την Ευδαιμονία, την Ηθική ανάταση και να βγούμε στους δρόμους να τα βροντοφωνάξομε στους διπλανούς; Τούτα είναι που κάνουν τον άνθρωπο αληθινό Άνθρωπο, αλλιώς θα παραμένομε στους αιώνες κτήνη!

Πώς είναι δυνατό, Φίλες και Φίλοι, να καταργηθούν τα κράτη; Να, το ερώτημα κι ο Στόχος!

Σας στέλνω, Φίλες και Φίλοι, ένα απόσπασμα από το βιβλίο του εξαίσιου Στράτη Μυριβήλη «Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ» (ΑΠΠ, ο «πόλεμος των χαρακωμάτων»). Φοβούμαι ότι οι περισσότεροι δεν θα το γνωρίζετε ή δεν θα το θυμάστε πια. Κι όμως αν διδασκόταν συνεχώς στα σχολεία όλου του κόσμου (ή έστω κάτι αντίστοιχο, σίγουρα θα υπάρχει) όλοι μας θα είχαμε απαρνηθεί τον πόλεμο, όλοι μας θα κατεβαίναμε στους δρόμους των πολιτειών (γυναίκες και άνδρες, κυρίως οι πρώτες) και θ’ απαιτούσαμε τη «Λυσιστράτη» (να λυθούν οι στρατοί).

«Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ», του Στράτη Μυριβήλη (ψευδώνυμο του Λεσβίου Ευστράτιου Σταματόπουλου, 1892 – 1969).

Εκ βαθέων:  […] «Κάθουμαι μέρες ολάκερες μέσα στ’ αμπρί. […] Μια λαβωματιά πούχω στο ζερβί μου πόδι από τους δυο Βαλκανικούς πολέμους μού άνοιξε ιστορίες [..] Ο ακίνητος αγέρας που ανασαίνουμε εδώ μέσα με τον αδερφό μου είναι μουσκεμένος πάντα. Είναι ένας μεταχειρισμένος αγέρας, πηχτός, που τον καταπίνουμε με αηδία σα βρωτιασμένο νερό […] Έτσι που κάθουμαι τις μακριές ώρες σκεβρωμένος πάνω στα χοντροσάνιδα, έρχουνται και κυριεύουν την ψυχή μου ένα σωρό λυπητερές ιδέες. Αυτό γίνεται σιγά-σιγά. Πιάνουμαι από μια συλλογή σαν από την άκρη μιας κλωστής και το μυαλό μου ξετυλίγει, ξετυλίγει, κουβάρια ολάκερα, ώσπου μπλέκουμαι όλος μέσα σ’ αυτό το δίχτυ. Μπερδεύουμαι και δέρνουμαι μέσα σαν το πιασμένο το ψάρι, δίχως διέξοδο […]. Πολεμώ να βάλω τον πόνο της σάρκας έξω από την ψυχή μου, να τον κοιτάξω από μακριά […]. Ο πόνος του κορμιού! Δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο που να κάνει πιο δυστυχισμένη την ψυχή και το πνέμα. Όλ’ αυτά είναι κορμί. Και σαν πονά το κορμί όλα παν κατά διαβόλου[…]. Πάω να σηκωθώ, να συρθώ μες στη φωλιά μου, πα στις απαλάμες μου και πα στην κοιλιά μου, κ’ είμαι ένα ακάθαρτο, βαρύ ερπετό [..]. Έτσι τώρα η πίστη μου σαλεύεται. Είναι σαν ένα κουρέλι δεμένο ψηλά στο τηλεγραφόξυλο. Τη δέρνουν όλοι οι ανέμοι της αμφιβολίας, τη μπατσίζουν αξιολύπητα. Ποιο είναι το καλό και από πού αρχίζει το κακό; […]  — Κύριε, Κύριε! βοήθει μου τη απιστία! Και σα δεν μπορεί να μου δώσει καμιάν άλλη πίστη, να μου στεριώσει καν ατόφια την απιστία μου. Γιατί η πιο φριχτή αρρώστια της ψυχής είναι η αμφιβολία».

Ώσπου να γίνει δύο και τέταρτο – Α΄:  […] «Έξω από τα συρματοπλέγματά μας, αντίκρυ στο άκρο αριστερό του χαρακώματος που κρατάει ο λόχος μας, είναι ένας πολύ μεγάλος και ρηχός τάφος. Φραντσέζοι, Βουλγάροι και Γερμανοί είναι παραχωμένοι εκεί ανάκατα και πρόχειρα. Κάθε δυο-τρεις μέρες, σα νυχτώσει καλά, βγάζουμε αγγαρεία και τους ρίχνει χώμα. Κάθε πρωί το βουλγάρικο πυροβολικό βαράει, τους ξεθάβει και ξεβρωμάει ο τόπος. Σαν φυσά από κείνη τη μεριά ο αγέρας μάς έρχεται φαρμάκι. Μπαίνει ακόμα και στο στομάχι, οι άντρες ξερνάνε. Με τις πρώτες οβίδες ξεβγαίνουν από τα χώματα μισολιωμένα χέρια, καβουριασμένα σαν ξερά κλωνάρια της συκιάς. Μουντζώνουν τον ουρανό ή σηκώνουν τη μαύρη γροθιά στους παρατηρητές μας. Ξεπροβάλλει ακόμα ένα κεφάλι με το κρανίο μισομαδημένο από τα μαλλιά του. Τα σάπια του μάτια κρέμουνται στα μάγουλα σαν να έκλαψαν τους βολβούς αντίς για δάκρυα. Είναι κ’ ένας νέος Γερμανός, πολύ νέος, σαν παιδί του Γυμνασίου φαίνεται. Φορά την κάσκα με το υποσιάγωνο καλά σφιγμένο. Αυτός βγάζει το κεφάλι και κοιτάζει το χαράκωμά μας με ακίνητη προσοχή. Οι άντρες της αγγαρείας λεν πως είναι πολύ ωραίος ακόμα και σ’ αυτό το χάλι. Είναι κ’ ένα πόδι με μια μπότα. Αυτό είναι πάντα ανοικονόμητο. Όσο και να το παραχώσουν δε γίνεται να σκεπαστεί ολότελα. Σαν πέσει οβίδα κάπου εκεί κοντά, το πόδι με τη μπότα δίνει μια κλωτσιά και βγαίνει έξω ως το γόνατο […].»

Αν Σας στενοχώρησα απολογούμαι. Δεν πρέπει να ξεχνούμε τι είναι η κόλαση, διότι ανέκαθεν ήταν και είναι ανθρώπινο δημιούργημα, όπως κι ο Θεός, αλλά αναντίρρητα υπαρκτή επί της γης και πάντα φρικώδης.

Καληνύχτα, Παίδες, καληνύχτα…

………………………………………………………………………………….

Στις 19 Οκτωβρίου 2015 – 12:28 π.μ., ο χρήστης Stergios <esmu42@otenet.gr> έγραψε:

Αγαπητοί Συμπατριώτισσες και συμπατριώτες,

 ευχαριστώ πολύ που είμαι αποδέκτης όλων αυτών των ωραίων σκέψεων, που αγγίζουν τη ψυχή του ανθρώπου και ομιλούν για τον κόσμο του ωραίου, του μεγάλου και του αληθινού.

Επειδή ομιλώ σε συμπατριώτες μου, που αγαπούν αυτόν το τόπο θα ήθελα να τους εξομολογηθώ τους προβληματισμούς μου, τους οποίους σας επισυνάπτω όπως τους κατέθεσα στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο.

Είμαι βέβαιος ότι η ανθρωπότης πρόκειται να ζήσει καταστάσεις παρόμοιες ή και χειρότερες από αυτές που βίωσαν οι γονείς μας κατά την διάρκεια του Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ (ΒΠΠ), η δε χώρα μας απειλείται να διαμελισθεί, η ιστορία της να αλλοιωθεί σημαντικά ώστε ο Μέγας Αλέξανδρος να θεωρηθεί τελικά ότι είναι  Σκοπιανός.

Η Γαλλία, νικήτρια του Α’ΠΠ μετά από μεθοδευμένες ψυχολογικές επιχειρήσεις των Γερμανών (Γκαίμπελς), βρέθηκε στις παραμονές του Β’ΠΠ να λικνίζεται στα νερά του Σηκουάνα, μέσα σε μια ρομαντική ατμόσφαιρα, απορώντας για την κήρυξη του πολέμου και αρνούμενη να πολεμήσει λέγοντας το περίφημο Pour quoi.? 

H περίφημη οχυρωματική γραμμή Μαζινό έπεσε σαν χάρτινος πύργος γιατί οι υπερασπιστές ήσαν ψυχολογικά απροετοίμαστοι να πολεμήσουν.

Η φωτιά του πολέμου είναι στη γειτονιά μας. Στα τελευταία χρόνια τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας είναι πολλά.

Οι Πρόεδροι των μεγάλων χωρών είναι υπάλληλοι της Νέας Παγκόσμιας Τάξης (ΝΠΤ) και εκτελούν συμβόλαια θανάτου. Γιατί να λυπηθούν την Ελλάδα;

Η Ελλάδα αν είχε σοβαρούς πολιτικούς και όχι κωλοσφουγγάριους της ΝΠΤ, θα έπρεπε να είχε ενεργοποιήσει την Παλλαϊκή Άμυνα, να έχει ανεβάσει το ηθικό του Λαού, να είχε εντοπίσει τους Δούρειους Ίππους και τα ΜΜΕ που διχάζουν και αποκοιμίζουν τον Λαό.

Οι αποδέκτες του παρόντος, οι,οποίοι έχουν μυαλό και αγάπη για την Πατρίδα κατά τη γνώμη μου, έπρεπε να ασχοληθούν με χειροπιαστά θέματα που ισχυροποιούν την αποτρεπτική ισχύ της Παλλαϊκής Άμυνας, προκαλούν ρήγμα στη προδοτική κυβέρνηση και βοηθούν ψυχικά τον Λαό.

ΜΘΠΧ

Στέργιος Σμυρλής

…………………………………………………..

From: Nikolaos Mihakis [mailto:filargos@gmail.com]
Sent: Κυριακή, 18 Οκτωβρίου 2015 10:47 μμ

Subject: Re: Η συζήτηση για την θεοποίηση του Αλεξάνδρου

Σεβαστέ Αριστοτέλη κι αγαπητοί Φίλοι.

Νομίζοντας, Αριστοτέλη, πως απευθύνθηκες σε μένα προσωπικά πρέπει να προσθέσω τις τελευταίες παρατηρήσεις μου (αποσπάσματα του βιβλίου), διότι τιμώ τους αρχαίους Οδηγούς Σου (κι όποιος τυχόν κρίνει αναγκαίο ας συμπληρώσει ό,τι μπορεί). Εκεί που αναφέρεται ο καινούργιος «Ναός» βεβαίως και δεν αφορά τον αληθινό Ναό που ίδρυσες, αλλά έναν ιδεατό όπου, σε άλλο κεφάλαιο του βιβλίου, για χάρη του έχει αναπτυχθεί και κατατεθεί ένας δαιμονικός κι ουτοπικός Νέος Δεκάλογος (με τις αρετές του Αριστοτέλη και τη Φιλότητα του Επίκουρου).

Ο Μέγας Δαιμόνιος Σωκράτης είναι που ομιλεί για μετεμψυχώσεις, αγαπητέ μου φίλε (όχι ο άσημος δαίμονάς μου), και Τον σέβομαι πολύ. Και βέβαια πρέπει να τονίσω ότι είναι άδικο ν’ αποδίδεται από την Ιστορία ο τίτλος του Μεγάλου μόνο σε πολιτικά, θρησκευτικά και στρατιωτικά πρόσωπα. Αλλά, επίσης, νομίζω ότι είναι κατανοητό ότι οι εκφραστές του πνεύματος δεν έχουν τέτοιες ανάγκες.

Νομίζω πως χρειάζεται τούτη η τελευταία μου, μα τον Δία και τον χήνα, υπενθύμιση των θέσεων που υποστηρίζει ο «δαίμονας» φίλΑργος στο βιβλίο του (παρμένες από έγκυρες πηγές). Δεν επιθυμώ να πλατειάσω άλλο, παρά μόνον ν’ αποσαφηνίσω τις θέσεις του πλήρως. Καλή τύχη, Αριστοτέλη, στον πάσχοντα φίλο.

Εύχομαι σε όλους Σας, αγαπητές Φίλες και Φίλοι, Υγιεία και ψυχική ισορροπία

Με ειλικρινή Συμπάθεια

Νίκος Μιχάκης

—————————————————-

[…]

Σεβαστές Πολιτείες και διοικητές,

Είστε οι δημοκρατικοί κοινωνικοί θεσμοί, στη θέση των βασιλιάδων, των μοναρχών και των ηγεμόνων. Παλιά κυριαρχούσε ένα άτομο, όπως ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Ιούλιος Καίσαρ ή ο Ναπολέων, και πάντα «ελέω Θεού». Ο Αλέξανδρος ο Μακεδών (356-323 π.Χ.) είχε δείξει αξιόλογα σημεία ανθρωπιάς, γενναιότητας και μεγαλοψυχίας, και υπήρξε ένας κατακτητής σε χρόνους που ο κόσμος ήταν εν πολλοίς άγνωστος και οι λαοί στο σκοτάδι. Εσείς, σήμερα, δεν έχετε άγνοια για τίποτα, κι όλοι γνωρίζομε ότι πατήσατε και το φεγγάρι.

Ο Γουίλ Ντυράν έγραψε για τον Αλέξανδρο: «Εάν ζούσε περισσότερο, είναι αμφίβολο εάν θα αποκτούσε τη διαυγή ευφυΐα του Καίσαρα, ή την εύστροφη κατανόηση του Ναπολέοντα. Έγινε βασιλιάς στα είκοσι και μετά απορροφήθηκε στον πόλεμο και στη διοίκηση· μάλλον δεν μορφώθηκε πλήρως. Ήταν λαμπρός ομιλητής, αλλά έκανε εκατό λάθη όταν έφευγε από το θέμα τού πολέμου και της πολιτικής. Παρέμεινε μέχρι τέλους δούλος της δεισιδαιμονίας, έχοντας μεγάλη εμπιστοσύνη στους μάντεις και στους αστρολόγους· πριν από τη μάχη των Αρβήλων, πέρασε τη νύχτα με μαγικές ιεροτελεστίες με τον μάγο Αρίστανδρο και πρόσφερε θυσίες στον ‘θεό’ Φόβο. Μπορούσε να ηγείται χιλιάδων ανδρών, μπορούσε να κατακτά εκατομμύρια, αλλά δεν μπορούσε να συγκρατήσει τον θυμό του. Ζούσε μέσα στην παραζάλη του ερεθισμού και της δόξας και αγαπούσε τόσο τον πόλεμο, ώστε το πνεύμα του ίσως να μη γνώρισε ούτε μια ώρα γαλήνης…». Και προσθέτομε ότι αυτή είναι η μοίρα για τους στρατηλάτες σαν τον Αλέξανδρο.

Τι θα ήταν ο Αλέξανδρος χωρίς τον Αριστοτέλη; Δεν ξέρομε (αν και σίγουρα θα ήταν πολύ χειρότερος), όμως ο ίδιος γράφει στον Αριστοτέλη: «θα προτιμούσα να υπερτερώ των άλλων σε γνώσεις παρά στη δύναμη και στην κυριαρχία» (Πλούταρχος, Αλέξανδρος). Οι εμβριθείς μελετητές (και όχι οι ανόητοι κινηματογραφιστές) λένε ότι ήταν ενάρετος και εγκρατής. Όταν οι υπασπιστές του έφεραν μιαν ωραία γυναίκα στη σκηνή του μια νύκτα, ο Αλέξανδρος τη ρώτησε: «Γιατί αυτήν την ώρα;» – «Έπρεπε να περιμένω να κοιμηθεί ο σύζυγός μου», απάντησε εκείνη. Και ο Αλέξανδρος την απέπεμψε, επιτιμώντας τους αξιωματικούς του, ότι εξ αιτίας τους ολίγον έλειψε να διαπράξει μοιχεία! (Πλούταρχος, Ηθικά).

Αγαπούσε με πάθος τον Ηφαιστίωνα, αλλά όταν ο Θεόδωρος ο Ταραντίνος προσφέρθηκε να του πωλήσει δυο έφηβους εξαιρετικού κάλλους, αρνήθηκε κατηγορηματικά και ρώτησε τους φίλους του ποια ψυχική ποταπότητα είχε δείξει ώστε να του γίνει τέτοια πρόταση (Πλούταρχος, Αλέξανδρος). Επιφύλασσε στη φιλία την τρυφερότητα και τη φροντίδα που οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν για τον έρωτα· οι ανόητοι ας λένε ό,τι θέλουν, οι αξιόπιστες πηγές πάντα μαρτυρούν την αλήθεια.

Ήταν προικισμένος στρατηλάτης, αφού ριψοκινδύνευε με τους στρατιώτες του και έγινε αγαπητός σ’ αυτούς με την ανδρεία και την καλοσύνη του (το όνομά του σημαίνει αυτόν που προφυλάσσει τους άντρες). Ήταν και μεγαλόθυμος, όταν συγχώρεσε τον Άρπαλο, τον ταμία που έφυγε με τα χρήματα και μετανιώνοντας επέστρεψε ζητώντας συγγνώμη· και ο Αλέξανδρος τον διόρισε ξανά ταμία, προς έκπληξη όλων, και με καλά πλέον αποτελέσματα (Αρριανός, Ζ 28). Ήταν οπωσδήποτε γενναίος και εμπιστευόταν τους δικούς του. Όταν αρρώστησε στην Ταρσό, κατά το 333 π.Χ, ο ιατρός του Φίλιππος του έδινε φάρμακο, τη στιγμή που ο ίδιος διάβαζε επιστολή του Παρμενίωνα, που του έλεγε να προσέχει τον ιατρό· διότι δήθεν είχε δωροδοκηθεί από τον Δαρείο για να τον δηλητηριάσει. Έδωσε την επιστολή στον ιατρό, και ενώ εκείνος τη διάβαζε ήπιε το φάρμακο, το οποίο και δεν τον έβλαψε.

Όμως ο Άγγλος ιστορικός George Grote (1794-1871) έγραψε στο κύριο έργο του, Ιστορία της Ελλάδας, ότι επανάλαβε τα του Αχιλλέα και Έκτορα, και έσυρε τον νεκρό Πέρση διοικητή γύρω από την πόλη Γάζα (δεμένο πάνω στο άρμα του, με χάλκινους κρίκους από τα πόδια) όταν την κατέλαβε, έχοντας οργιστεί από τη μακρά πολιορκία της. «Έξω γαρ οργής πας ανήρ σοφότερος», λέει ο Ευριπίδης, και το ξεχνούμε όλοι! Μεθούσε από τον ήχο και τη θέα της μάχης, και στη Χαιρώνεια ήταν ο πρώτος που επιτέθηκε κατά του Ιερού Λόχου των Θηβών. Στον Γρανικό ποταμό αντιμετώπισε όλους τους κινδύνους, αναγκάζοντας τους συστρατιώτες του να τον ικετεύουν να μένει πίσω, μην τον χάσουν! (Αρριανός Α, 3).

Λένε ότι δεν ήταν μεγάλος στρατηγός, αλλά γενναίος στρατιώτης, και ότι οι στρατηγοί του συνεισέφεραν στην οργάνωση, στην εκπαίδευση και στη νικηφόρο τακτική των μαχών που κέρδισε. Λένε ότι ήταν αναμφίβολα καλός διοικητής και ότι κυβερνούσε με αγαθότητα και σταθερότητα τις περιοχές που κατέκτησε με τα όπλα του· ότι ήταν πιστός στις συμφωνίες που υπέγραφε και ότι δεν ανεχόταν την καταπίεση των υπηκόων εκ μέρους των διοικητών που διόριζε.

Δεν περιφρόνησε ποτέ τα έθιμα των λαών που κατακτούσε, από τη Βαβυλώνα μέχρι την Αίγυπτο. Μετά τη νίκη του στον Γρανικό (334 π.Χ.), κατάργησε τα ολιγαρχικά και τυραννικά πολιτεύματα που είχαν επιβάλει οι Πέρσες στις ιωνικές πόλεις και εγκατέστησε δημοκρατίες. Στη μάχη της Ισσού (333 π.Χ.) κατατρόπωσε τον Δαρείο Γ΄ και έγινε κύριος του ταμείου και της οικογένειάς του, την οποία σεβάστηκε. Όμως στην Τύρο (333 π.Χ.), που είχε μεγάλο φοινικικό στόλο στην υπηρεσία της Περσίας, επικράτησε η θηριωδία (αφού, πρώτα, ο θρησκευτικός φανατισμός των αμυνόμενων τούς οδήγησε να σκοτώσουν τους κήρυκες του Αλέξανδρου).

Δεν ξέχασε ποτέ την ανδρεία του λαού των Πλαταιών (που το 480 π.Χ. αντιστάθηκε νικηφόρα στους Πέρσες), και μετά τη νίκη του στα Γαυγάμηλα (Άρβηλα, 331 π.Χ.), απέστειλε σημαντική οικονομική βοήθεια. Παρά τα ελαττώματά του ήταν ακάματος στρατιώτης και περήφανος αρχηγός και, συμπάσχοντας με τους άνδρες του στην έρημο, έχυσε το νερό στο έδαφος (Αρριανός ΣΤ, 26). Θαύμασε, τελικά, τον τρόπο με τον οποίο οι Μεγάλοι Βασιλιάδες της Περσίας είχαν οργανώσει την αυτοκρατορία τους και ονειρεύτηκε ένα βασίλειο, όπου Πέρσες και Έλληνες θα ενώνονταν ως ίσοι και θα συγχώνευαν τον πολιτισμό και το αίμα τους. Έτσι, έλαβε ως συζύγους του το 324 π.Χ. την Στάτειρα και την Παρύσατη (κόρες του Δαρείου Γ΄ και του Αρταξέρξη Γ΄, αντίστοιχα), έχοντας ήδη νυμφευτεί, τρία χρόνια πριν, τη δεκατετράχρονη Ρωξάνη (από τη Βακτρία, το σημερινό Αφγανιστάν, χώρα του Ζωροάστρη). Πράγμα στο οποίο προχώρησαν πολλοί αξιωματικοί του και πάμπολλοι στρατιώτες, τους οποίους ο Αλέξανδρος προικοδότησε όλους με ποσό που έφτασε τις είκοσι χιλιάδες τάλαντα (Αρριανός Ζ,4). Λένε ότι άρχισε σταδιακά να προτιμά τη συντροφιά των Περσών ευγενών, μιμούμενος τα ήθη τους και δυσαρεστώντας τους δικούς του. Το 324 π.Χ. αυτοανακηρύχθηκε γιος του Άμμωνος-Διός, συμμορφούμενος με το κλίμα της εποχής, για να κυβερνά ευκολότερα τους δεισιδαίμονες και αλλογενείς πληθυσμούς (τότες, το χάσμα μεταξύ ανθρώπου και θεού δεν ήταν τόσον ευρύ, όσο έγινε με τη σύγχρονη θεολογία). Είχε επίγνωση της πραγματικότητας, κι όταν κάποτε αιμορραγούσε (από βέλος) είπε στους φίλους του: «Τούτο είναι αίμα κι όχι ιχώρ αθανάτων» (Πλούταρχος Ηθικά). Όμως οι δικοί του το θεωρούσαν εξευτελιστικό να γονυπετούν ενώπιόν Του. Ο Φιλώτας, γιος του Παρμενίωνα (του ικανότερου στρατηγού του) εξεγέρθηκε, και τελικά σκοτώθηκαν και οι δυο. Και άρχισε σταδιακά η πτώση του εν μέσω αδικοπραξιών και τύψεων, με τη βοήθεια, ως λέγεται, της οινοποσίας. Πεθαίνοντας, το 323 π.Χ., και ερωτηθείς σε ποιον αφήνει την αυτοκρατορία Του, απάντησε: «Στον ισχυρότερο». Τι χρόνια!

Και, βεβαίως, με τον Αλέξανδρο τελείωσε και μια Εποχή. Ο Δημοσθένης κατέφυγε κυνηγημένος, εκ των συγκυριών, στην Καλαυρία (Πόρο) και κατάπιε δηλητήριο. Ο Αριστοτέλης, ριψοκινδυνεύοντας επί έτη για να Τον υπερασπίζεται στην Αθήνα και απογοητευμένος προ πολλού, έφυγε αθόρυβα προς Χαλκίδα: «Για να μη δώσει στην Αθήνα την ευκαιρία ν’ αμαρτήσει δεύτερη φορά κατά της φιλοσοφίας», ως γράφει ο πνευματώδης Grote (Aristotle).

Ο θάνατος της ελληνικής δημοκρατίας δεν ήταν μόνο βίαιος αλλά και ταυτόχρονα φυσικός, λόγω των οργανικών διαταραχών του συστήματος. Η Εκκλησία του Δήμου εκφυλίστηκε σε όχλο, που μισούσε κάθε ανωτερότητα, αμείλικτο στους αδύναμους και ενδεή στους ισχυρούς. Η οικονομία και η ελληνική ελευθερία κατέρρευσαν από μόνες τους. Έτσι, και στην Αθήνα με τη δημοκρατία, και στη Μακεδονία με τη μοναρχία κυριάρχησε το χάος. Η Ελληνική Δημοκρατία πέθανε λόγω διαφθοράς και ανικανότητας. Αλλά όταν πέθανε, οι άνθρωποι συναισθάνθηκαν πόσον ωραίο υπήρξε το απόγειό της. Κι όλες οι μετέπειτα γενιές της αρχαιότητας θεωρούσαν τον αιώνα του Περικλέους και του Πλάτωνος ως το ζενίθ της Ελλάδας και όλης της ιστορίας.

Το σπουδαιότερο είναι, ότι μέσα στην ταραχή και στο χάος των εκστρατειών του διατηρούσε σαφώς στο κέντρο των σκέψεών Του τον μεγάλο σκοπό: Την ένωση όλου του κόσμου της ανατολικής Μεσογείου σε ένα σύνολο, το οποίο θα κυριαρχούνταν και θα εξυψωνόταν υπό του πολιτισμού της Ελλάδας. Είναι πιθανόν ότι το πέτυχε εκείνα τα χρόνια· και ότι ο απόηχος της επιτυχίας έχει φτάσει μέχρι σήμερα, έστω και εξασθενημένος, και σε εμάς.

Και, σήμερα, ονειρευόμαστε τις Παγκόσμιες Ενωμένες Πολιτείες.

Αλλά, αν ο Αλέξανδρος υπήρξε ο ηγετικός νους, όλοι οι Άλλοι ήσαν η συμπληρωματική νόησή του κι ο κορμός Του, εξ ίσου σημαντικοί και θεϊκοί. Τι αξία μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, με ένα μόνον εγκεφαλικό ημισφαίριο; Καμιά! Το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, αυτό ακριβώς καταδεικνύει. Όλα είναι Ένα, τούτο πρέπει να υμνηθεί, διότι μόνον ως ενιαία υπόσταση έχει αληθινή αξία. Κεφαλή, κορμός και άκρα, μαζί. Χωρίς Λαό δεν υπάρχει Πολιτεία, και στην αντίθετη περίπτωση έχομε όχλο […]

Αφιερώσαμε τις σκέψεις μας για ν’ αναδείξομε ένα νέο είδος Ανθρώπου, ο οποίος να κυριαρχείται, όπως πίστευαν οι αρχαίοι, από τον αγαθοδαίμονα, τον οποίον αποκαλέσαμε Θεάνθρωπο, και που μάλλον εκείνος οδήγησε τον Αριστοτέλη να διατυπώσει τις Ηθικές αρετές του. Και να ορίσει την έννοια της Δικαιοσύνης στις συναλλαγές, ως πράξη χωρίς ζημιές και χωρίς κέρδη. Πράγμα που οι ισχυροί του κόσμου ακόμη το λησμονούν, καθώς και όλοι εμείς οι ανήθικοι ακόμη.

Σήμερα, ο άνθρωπος είναι ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος επί της γης, και όχι μόνον, είναι πραγματικός Θεός· μέχρι και τεχνητούς ήλιους μπορεί να δημιουργεί πάνω στη γη. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνά ότι οι ήλιοι πρέπει ν’ απέχουν πολύ από τη γη, αλλιώς είναι τελείως καταστρεπτικοί και ασύμβατοι με τη Ζωή· γι’ αυτό και χρειαζόμαστε μια νέα, «αιρετική», σχισματική και εκλεκτική Ηθική.

Τα υγιή πρότυπα είναι του τύπου του Μίλτωνα και του Αριστοτέλη. Τα πρωτεία πρέπει ν’ ανήκουν στο Πνεύμα. Ειδικά σήμερα, και μετά από τόσους αιώνες, εάν δώσομε τα πρωτεία στο σπαθί θα πει πως δεν μάθαμε τίποτα.

Φίλτατοι, Θεάνθρωποι, μακροθυμείτε και στοχαστείτε.

Η Δημοκρατία είναι ο υπέρτατος πολιτικός Θεσμός, που πρέπει να είναι σεβαστός, η μόνη σύλληψη του ανθρώπινου πνεύματος που δεν πρέπει να χαθεί. Για τη σύγχρονη κρίση του κόσμου δεν δικαιούμαστε να μεμψιμοιρούμε. Ό,τι σπείραμε χθες, θερίζομε σήμερα. Δεν φταίει η Δημοκρατία, αλλά ο άμουσος βίος, που κάποιοι (αμουσώτεροι των Λειβηθρίων) μας τον επιβάλλουν τεχνηέντως, με πρώτη τη Θρησκεία. Το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι η πάσχουσα Δημοκρατία (ακόμη και νοσούσα δικαιούται του σεβασμού μας), αλλά η ελλιπής παιδεία μας και η συνακόλουθη μισαλλοδοξία. Τούτη η τελευταία είναι, κατά κανόνα, απότοκος της ελλιπούς αυτογνωσίας και του νοσηρού εγωισμού· κι όλα μαζί, με λίγα λόγια, είναι η παγιωμένη και νοσηρή νοοτροπία μας. Ό,τι χειρότερο, σήμερα, θα ήταν να διολισθήσομε σε ακραίες σκέψεις και συμπεριφορές. Αυτό που όλοι χρειαζόμαστε είναι η ειλικρινής και τίμια ενδοσκόπηση, ξεκινώντας όλοι να βελτιωνόμαστε εκ των έσω. Να θυμηθούμε ότι όλοι (ανεξάρτητα από έθνη) είμαστε απόγονοι Μεγάλων Προγόνων, και να απαιτήσομε από τους πολιτικούς εκπροσώπους μας ν’ αναστήσουν το κοινό κι ενάρετο Πνεύμα Τους.

Ο καινούργιος «Ναός», που ονειρευόμαστε, πρέπει ν’ αφιερωθεί σε όλους τους Ανθρώπους της Γης, στο Παγκόσμιο Πνεύμα, στο Φως γενικά· το σκότος το απωθούμε στη λήθη. Και κάθε πιστός να προσέρχεται νοερά, ν’ ανάβει την ελένη του (το κερί του), και ν’ αφήνει μια ζωγραφιά, μια εικόνα, ένα αγαλματίδιο ή ένα ρητό (πάντα νοητικά), προς τιμήν εκείνων των Μεγάλων, οι οποίοι ακόμη μας ταΐζουν (ναι, ειδικά εμάς τους νεοέλληνες) και δίνουν σήμερα αξία στις ζωές μας. Δεν αφιερώνομε τον Ναό μας σε ένα μόνο πρόσωπο ή σε μια ιδέα, διότι πρόκειται για μιαν αδιάσπαστη Ενότητα. Αν μεροληπτούσαμε, θα ήταν σαν να περπατούσαμε στον δρόμο που αντιπαθούμε, εκείνον της μισαλλοδοξίας.

Η απάντησή μας στους θρήσκους είναι μια: «Δικαίωμά σας να συνεχίζετε να μισείστε μεταξύ σας στο όνομα του Γιαχβέ, του Βούδα, του Χριστού και του Μωάμεθ, διασπώντας τον Θεό σε κομμάτια. Εμείς, τη μεταφυσική την περικλείνομε ευλαβικά μέσα στο Παγκόσμιο Ποιητικό Πνεύμα και υμνούμε μόνο τη Φιλότητα, στο όνομα του ενιαίου Λόγου».

Στις κατακτήσεις του Αλεξάνδρου, ο Δάσκαλος αντιπαράθεσε τα Ηθικά Νικομάχεια· και όσοι υμνούν το Φως θα ομιλούν για αυτά και όλα τα άλλα του Αριστοτέλη, όσος χρόνος κι αν περάσει, με ανυπόκριτο θαυμασμό. Ο Αλέξανδρος ήταν ένας λαμπρός διάττοντας αστέρας, ενώ ο Αριστοτέλης θα δείχνει πάντα μιαν ανυπέρβλητη Ηθική πορεία, σταθερός και απαράλλακτος ωσάν τον Πολικό.

Ο Αλέξανδρος είναι πρότυπο ρεαλισμού, ενώ η Αριστοτέλεια Ηθική είναι υπέρ-ρεαλισμός, δηλαδή ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχε ευρεία εφαρμογή. Είναι μια Ουτοπία, που περιμένει ν’ αποκτήσει πραγματική υπόσταση· και μέχρι τούτο να συμβεί, θα ονομάζεται ΙΔΑΝΙΚΟ ή υπερπραγματικό. Άλλο πρότυπο, και άλλο ιδανικό. Το πρότυπο είναι δείγμα, κανόνας, υπάρχει ή υπήρξε κάποτε στη φύση. Το ιδανικό είναι ιδεατό, υποθετικό και ανύπαρκτο, υπάρχει μόνο στη φαντασία, είναι η Ουτοπία. Ανεπίτρεπτο να συγχέονται οι έννοιες. Ο ένας ύμνησε τις ικανότητες της σκέψης, και διατύπωσε με ακρίβεια τα των αρετών, ο άλλος τις ικανότητες της ορμής και της σάρκας, ενδίδοντας στα ανθρώπινα πάθη.

Έκτοτε, έχουν περάσει πάνω από δυο χιλιάδες χρόνια ιστορίας, έχει αθροιστεί απίστευτη εμπειρία. Η θαυμαστή προσπάθεια των λαών ν’ ανεβούν πιο πάνω από τη λάσπη συνεχίζεται και πρέπει να ολοκληρωθεί. Πολλές φυσικές δοξασίες του Αριστοτέλη ανασκευάστηκαν από τις Επιστήμες, η δουλεία έχει απορριφθεί, και μάλλον δεν υπάρχει γωνιά πάνω στον πλανήτη που να παραμένει ακόμη άγνωστη και ανεξερεύνητη. Ο Αλέξανδρος υπήρξε κυρίως στρατηλάτης και κατακτητής, κι όταν οι κατακτήσεις χάνονται, το μόνο που απομένει είναι ο στοχασμός. Ευτυχώς, παραμένει η Ηθική του Δασκάλου.

Αυτό που σήμερα υποστηρίζομε είναι ότι πρέπει να επικεντρωθούμε, μετά από όλη αυτήν την εμπειρία, στον σεβασμό προς το σύνολο της Ζωής. Πράγμα που μπορεί να γίνει θάβοντας τα πάθη μας και δίνοντας προτεραιότητα στις ομοιότητές μας· δηλαδή εξοβελίζοντας κάθε ηθική πρακτική που μας διχάζει, όπως είναι η φοβερή θρησκεία. Τα πρότυπα δεν μπορεί να είναι μεταφυσικοί χαρακτήρες, ούτε κατακτητές και  πολέμαρχοι· δεν έχουν καμιά σχέση με τον τύπο ανθρώπου που ονειρευόμαστε. Το Νέο Ηθικό Πρότυπο πρέπει να είναι πάντρεμα Ποίησης και Σουρεαλισμού. Οι Ανθρωπόθεοι υπάρχουν, αν θελήσομε να τους δούμε, παντού.

Πρέπει ν’ αγκαλιάσομε το Φως, όπου και αν βρίσκεται αυτό, αλλιώς δεν κάνομε τίποτα καινούργιο, παρά μόνο να επαναλαμβάνομε θλιβερά ιστορικά κεφάλαια. Ο στόχος που μας πρέπει είναι να τα κλείσομε οριστικά και ν’ αναστήσομε τον Κόσμο, ενωμένοι και πανίσχυροι […]

Ο Υπεράνθρωπος τα πέτυχε όλα, όσα μπορούσε να κάμει τα έκαμε και με το παραπάνω. Ο στόχος του διαδόχου του, του Ηθικού και Δίκαιου Θεανθρώπου, πρέπει να είναι ένας. Το ανέφικτο! […]

Υγιαίνετε

………………………………………………………………..

Στις 18 Οκτωβρίου 2015 – 7:57 μ.μ., ο χρήστης aristotelis kakogeorgiou <aristotelianmarathon@live.com> έγραψε:

Αγαπητέ μου Νίκο,

Παρότι υπάρχουν ορισμένες διαφορές στις συζητήσεις μας, χαίρομαι παρόλα αυτά όταν διαβάζω τις απαντήσεις σου, οι οποίες όχι λίγες φορές με  φέρνουν σε αμηχανία.

Ίσως σε κάποια σημεία δεν μπόρεσες να με καταλάβεις ή ίσως εγώ δεν μπόρεσα να σου δώσω να καταλάβεις τους λόγους που με ώθησαν να προβώ σε ενέργειες και πράξεις που δικαιολογημένα φαίνονται απρόσιτες και ίσως παράλογες.

Μου αναφέρεις ότι ίσως είμαι ενσάρκωση κάποιου από την αρχαιότητα και για τον λόγο αυτό αγωνίζομαι για την αναβίωση ορισμένων γεγονότων που έχουν σχέση με την εποχή της αρχαιότητας. Εγώ δεν πιστεύω στις ενσαρκώσεις χωρίς βέβαια να μπορώ να το αποδείξω. Κανένας μας δεν μπορεί να αποδείξει το αντίθετο απ ότι πιστεύει αλλά ακόμα ούτε και αυτό που πιστεύει. Το σκοτεινό και το αόρατο συνοδεύουν πάντοτε τους αγώνες μας.

Ουσιαστικά εγώ ταυτίζομαι απόλυτα με τις δικές σου απόψεις μόνο που στην επιδίωξη της επίτευξης των στόχων που θέτουμε και που δεν διαφέρουν ακολουθούμε διαφορετικούς δρόμους. Ίσως όμως οι διαφορετικοί αυτοί δρόμοι να μην είναι παράλληλοι και κάπου να συναντηθούν  και αυτό το πιστεύω χωρίς επιφυλάξεις. Τώρα ποιος από τους δύο δρόμους είναι ο συντομότερος και ο οικονομικότερος δεν μπορώ να το προεξοφλήσω.

Έχουμε συζητήσει πολλές φορές και ξέρεις ότι εγώ αγαπώ, σέβομαι τη φύση για την οποία αγωνίζομαι έμπρακτα και διαθέτω το μεγαλύτερο κομμάτι από τη ζωή μου.

Βλέπω όλο τον κόσμο ως συνανθρώπους  είτε αυτοί είναι Τούρκοι, είτε Σκοπιανοί ή οτιδήποτε άλλο. Είμαι υπέρ μιας ενωμένης ανθρωπότητας με ίσα δικαιώματα απέναντι στους ανθρώπινους νόμους όπως στους νόμους της φύσεως. Λέω της φύσεως γιατί οι ανθρώπινοι εξυπηρετούν συμφέροντα της κλίκας των εξουσιαστών.

Εμπόδιο όμως για την επίτευξη μιας τέτοιας κοινωνίας είναι όλα τα κατεστημένα, είτε αυτά είναι πολιτικά ή είναι θρησκευτικά.

Σίγουρα την στιγμή αυτή σκέφτεσαι και χαμογελάς. Αφού είμαι εναντίον των θρησκειών πως εγώ  αναβιώνω μια θρησκεία; Έχεις δίκαιο. Θέλω στο σημείο αυτό να προσπαθήσεις να καταλάβεις το σκεπτικό που με ώθησε  να αναλάβω πρωτοβουλία για την εν λόγω ενέργεια.

Με την ενέργεια αυτή, επιθυμώ να καταρρίψω τα μυθεύματα των θεών που κατασκεύασαν κάποιοι αποβλέποντας στην  κατάληψη ή την δημιουργία μιας νέας εξουσίας. Έπλασε λοιπόν η αρρωστημένη φαντασία τους ανύπαρκτους θεούς, τους  έδωσε υπερφυσική και επίγεια εξουσία, υποσχέθηκε παραδείσιες αποκαταστάσεις και έτσι μπόρεσε να αλυσοδέσει  όλη την ανθρωπότητα με ψεύτικες υποσχέσεις και ανύπαρκτους προσωποποιημένους  θεούς τους οποίους στη συνέχεια  στόλισε με «αρετές», «αγαθοεργίες» και δυνάμεις που ξεπερνούν και αυτούς τους συμπαντικούς νόμους.

Είναι καιρός και δεν είναι καθόλου ξεπερασμένη μια ηράκλεια προσπάθεια να αντιληφθεί η ανθρωπότητα τις παγίδες που την έριξαν χωρίς να μπορεί να το συνειδητοποιήσει. Πρέπει να μάθει ότι οι θεοί είναι δημιουργήματα των ανθρώπων και ο άνθρωπος δεν είναι δημιούργημα κανενός θεού. Πρέπει να απελευθερωθεί από τον φόβο και τον τρόμο που του προκαλεί «αυτός» ο θεός που κάθεται σε μια πολυθρόνα  κάπου στο κέντρο του τεράστιου σύμπαντος και αποφασίζει ανά πάσα στιγμή για την τύχη του. «Αυτός» ο θεός, που δεν είναι παρά το φονικό όπλο  των εξουσιαστών  πρέπει να γκρεμιστεί και σίγουρα μαζί του το κατεστημένο. «Αυτός» ο θεός δεν μπορεί να αποτελέσει πρότυπο προς μίμηση. Δεν έχει κάνει απολύτως τίποτε και είναι περιττό να υπάρχει και να τροφοδοτεί τους ανθρώπους με το ναρκωτικό της πίστης.

Τα πρότυπα που απαιτούνται για τον άνθρωπο είναι όλα αυτά που αναφέρεις και σίγουρα οι μεγάλοι πατέρες της αρχαιότητας. Όμως για να  δώσουμε ένα χτύπημα στο ασυνείδητο και ελεεινό κατεστημένο χρειαζόμαστε μια σφήνα όπως έκανε ο Αλέξανδρος για να διαλύσει το υπέρογκο στράτευμα του Δαρείου. Και πάλι το ξέρω σκέφτεσαι ότι χρησιμοποιώ ως παράδειγμα  μια πολεμική πραγματεία. Και πάλι σου δίνω δίκαιο αλλά μην ξεχνάς ότι τα πάντα δυστυχώς διευθετούνται με πόλεμο όταν δεν υπάρχει καλλίτερη λύση «Πατήρ πάντων πόλεμος εστί». Ο πόλεμος δεν γίνεται μόνο με σπαθιά και με δόρατα και με ατομικές βόμβες. Και μια ευγενική διαμάχη είναι ένας πόλεμος. Αυτό εννοούσε ο Ηράκλειτος. Εννοούσε την σύγκρουση των αντιθέσεων που πάντοτε ξεπηδάει κάτι καινούργιο. Εάν βέβαια  οι συγκυρίες  επιβάλουν να πάρεις το σπαθί στο χέρι δεν είναι καθόλου ανήθικο και απάνθρωπο αφού σε μια τέτοια περίπτωση προστατεύεις την απειλούμενη ζωή τόσο τη δική σου όσο και των αγαπημένων σου συνανθρώπων.

Για μένα ο Αλέξανδρος μέσα σε όλα τα λάθη που έκανε δεν χάνεται  το γεγονός της απελευθέρωσης των Ελληνικών πόλεων της Ιωνίας αλλά και άλλων κρατών όπως η Αίγυπτος που καταδυναστευόταν από τον Δαρείο. Ακόμα απομάκρυνε τον μόνιμο κίνδυνο που διέτρεχε η Ελλάδα και ολόκληρη η Ευρώπη από την κατάκτηση των Περσών.

Δεν ξέρω πως το βλέπεις, αλλά εγώ δεν θα ήθελα να είμαστε απλώς θεατές σε μια τέτοια δραματική θεατρική παράσταση. Ασφαλώς δεν είναι ωραίο να σφάζονται και από τις δύο μεριές και όχι λίγες φορές αθώες ψυχές. Αυτή η σφαγή όμως έλαβε χώρα πολλές φορές  στην Ελλάδα χωρίς να φταίνε οι Έλληνες. Μην ξεχνάς τον Μαραθώνα, την Σαλαμίνα, τις Θερμοπύλες, τις Πλαταιές.  Και ο κίνδυνος της επανάληψης μιας τέτοιας τραγωδίας ήταν πολύ σίγουρος εάν δεν βρισκόταν ένας Φίλιππος και ένας Αλέξανδρος  να δώσουν ένα τέλος  στο πανηγύρι  της αιματοχυσίας που προκαλούσαν πάντοτε οι Πέρσες.

Η άποψή σου για όσους μεγάλους σοφούς και επιστήμονες αναφέρεις είναι πολύ σωστή. Όλοι αυτοί είναι ήρωες και θεοί και ο Αλέξανδρος κατά ένα μεγάλο μέρος είναι δικό τους δημιούργημα. Με την αναβίωση της θεοποίησης του Αλεξάνδρου δεν πετάχτηκαν αυτοί στον Καιάδα. Αντίθετα θα πάρουν τη θέση που τους αξίζει τόσο στο ναό όσο και στις εκδηλώσεις. Όλοι αυτοί μαζί με τον Αλέξανδρο είναι μια αδιαχώριστη  μονάδα. Και η μονάδα αυτή λέγεται «Ελληνισμός». Κανένας δεν είναι περιττός και ο καθένας έβαλε το δικό του επιστημονικό λιθαράκι  στον ανεκτίμητο πύργο του ελληνικού πνεύματος.

Ο Αλέξανδρος δεν ήταν επιστήμων αλλά ήταν γεννημένος ηγέτης και η ύπαρξή του ήταν πολύτιμη αφού κατά κάποιον τρόπο έκανε αυτό που οι άλλοι δεν ήταν για κάτι τέτοιο εντεταλμένοι.

Με την αναβίωση της θεοποιήσεώς του δεν αλλάζει  κάτι σχετικά με την προσφορά όλων αυτών που έθεσαν τις βάσεις των επιστημών και φώτισαν την οικουμένη με την δάδα του Προμηθέα. Απλώς υπάρχει ένας ηγέτης πλαισιωμένος από τα μεγάλα πνεύματα των προγόνων του Ελληνισμού, που συνιστούν μια τεράστια πνευματική δύναμη ικανή να σφηνωθεί στα κατεστημένα  των εξουσιαστών  με απώτερο σκοπό να τους αναγκάσει να γίνουν κοινωνικοί  αποβλέποντας στο κοινό και όχι στο ατομικό συμφέρον.  

       Δυστυχώς αγαπητέ Νίκο πρέπει να σταματήσω. Έχω ένα σκύλο με ορό και διακόπτω συνεχώς επειδή μετακινείται και χάνεται η ροή του υγρού. Είναι πολύ άρρωστος. Κάνω ότι μπορώ να τον βοηθήσω και το καταλαβαίνει.

Σε χαιρετώ

Με την αγάπη μου σε όλη την οικογένειά σου

Αριστοτέλης                

 

---

From: jdimi1@optusnet.com.au
To: aristotelianmarathon@live.com
Subject: RE: Η συζήτηση για την θεοποίηση του Αλεξάνδρου
Date: Sat, 17 Oct 2015 09:19:04 +1100

Παρακαλω οπως διαγραφει η διευθυνσις μου εδω και τωρα.

…………………………………………………………………………………………

From: aristotelis kakogeorgiou [mailto:aristotelianmarathon@live.com]
Sent: Friday, 16 October 2015 11:20 PM

Αγαπητή Αστραία,
Ξεφεύγεις από την ουσία και δεν ξέρω για ποιό λόγο μαζεύεις βιογραφικά σημειώματα. Τι θα εξετάσουμε τώρα και θα κρίνουμε εμείς εάν και κατά πόσο η ιστορική πραγματεία της θεοποίησης του Αλεξάνδρου είναι γεγονός ή όχι; Θα μπούμε τώρα στην διαδικασία να εξετάσουμε κατά πόσο ο Πλούταρχος, ο Απολλόδωρος, ο Αριανός, ο Καλισθένης και το Αιγυπτιακό Μαντείο του Άμμωνα Δία είπαν αλήθεια ή ψέματα;
Η δεχόμαστε χωρίς πολλά πως και γιατί την στιγμή που  υπάρχουν τόσα ιστορικά δεδομένα τον Αλέξανδρο ως τον τελευταίο θεό των Ελλήνων, γιό του Δία όπως όλοι οι αναγορευμένοι θεοί από τους Έλληνες ή τον πετάμε όπως τον πετάξαμε μέχρι σήμερα. Η Αλεξανδρινή θρησκεία  υπήρχε από το 332 π.Χ και σήμερα είναι ζωντανή αφού  η αναβίωσή της αναγνωρίστηκε από το Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης. Η Αλεξανδρινή θρησκεία είναι πλέον αναβιωμένη και οι ναοί που οικοδομήθηκαν προς τιμή της  είναι μηνύουν αυτό το χαρμόσυνο γεγονός. Δεν πρέπει να γίνεται λόγος  για το εάν και το πως. Είναι τόσο δύσκολο να αναγνωρίσεις αυτό που υπήρξε, αυτό που ανήκει στον Αλέξανδρο και αυτό επί τέλους έστω και αργά αναβίωσε νομικά;
Να κάνουμε συζήτηση πως  αυτό το υπαρκτό πλέον γεγονος θα  εξαπλωθεί, θα αγκαλιαστεί και θα αποδωθεί η δίκαιη ευγνωμοσύνη και αγάπη  στον Αλέξανδρο. Η αμφισβήτηση  αυτού του γεγονότος δεν ανήκει στους Μακεδόνες και λοιπούς Έλληνες. Ο Αλέξανδρος μισούσε  την λέξη αυτή. Δεν ήθελε να τον αμφισβητούν γιατί ήταν σίγουρος για ότι σκεφτόταν και ότι επιχειρούσε.
Μην αρχίζουμε λοιπόν να ψευτοφιλοσοφούμε γυρεύοντας πράγματα που θα χρησιμοποιηθούν ως αμβισβήτηση για την ενσάρκωση αυτού του γεγονότος.
Μου ζήτησες ορισμένα πράγματα και εγώ σου απάντησε. Σου τα έστειλα όλα, τι έγινε δεν τα είδες; Γιατί δεν  αναφέρεις τίποτε  και καταφεύγεις τώρα πάλι σε συλλογή βιογραφικών;
σε χαιρετώ
Αριστοτέλης Κακογεωργίου
Αρμόδιο στέλεχος Δημοσίων Σχέσεων της Ομάδας „Ε“ της Αλεξανδρινής Θρησκείας

---

Date: Fri, 16 Oct 2015 14:34:29 +0300
Subject: Re: Η συζήτηση για την θεοποίηση του Αλεξάνδρου
From: parea2010@gmail.com

Καλημέρα σε όλους!

Σε ευχαριστούμε αγαπητέ  Ε.  Σαρίδη 

 για τη διάσωση των  πρακτικών  του διαλόγου

συνέχεια της συζήτησης περί  της θεοποιήσεως του  Μεγάλου Αλέξανδρου

συμφώνως με το αιγυπτιακό ιερατείο των φαραώ.

Παράκληση προς την  Αριάδνη 

αν μπορέσει να μεταφράσει και το βιογραφικό του καθηγητή που έγραψε το βιβλίο

γιατί   εμένα με ενδιαφέρει να το γνωρίζω.

Ευχαριστώ εκ των  προτέρων.

 Όσοι δεν επιθυμούν να λαμβάνουν τις  απαντήσεις μου

να μη συμπεριλαμβάνουν στα  ομαδικά μηνύματά τους.

Αστραία

……………………………..

Von: Αστραία Αστερίδου parea2010@gmail.com
Datum: 15.10.2015 16:57

An: aristotelis kakogeorgiou aristotelianmarathon@live.com

Re: ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΣΤΡΑΙΑ

Αγαπητοί μου συνδαιτυμόνες, αγαπητέ μου Αριστοτέλη Κακογεωργίου,

αγαπώ  πολύ την λογοτεχνία και την ποίηση, διότι  με ξεκουράζει,   λυτρώνει τις ρομαντικές  μου αναζητήσεις, λατρεύω δε τον σουρεαλισμό,  διότι    με κάνει ευφάνταστη αλλά, όταν σκέπτομαι,  σκέπτομαι με μαθηματικό τρόπο, λογικό και ρεαλιστικό, απόρροια ίσως και ενός πτυχίου θετικών  επιστημών του ΑΠΘ.

Συνεπώς, σε  ευχαριστώ πραγματικά για τον κόπο της απάντησης με πλήρεις ημερομηνίες  για  όλες  αξιόλογες  πολιτιστικές  και   αθλητικές  δραστηριότητες  σου, οφείλοντας να  σε συγχαρώ για την   αγάπη σου για την   Ελλάδα και τον πολιτισμό της.

Όμως τα  ερωτήματα μου για τα βιογραφικά σου στοιχεία  ήταν πολύ  συγκεκριμένα  έως  πεζά και ίσως δεν έγιναν αντιληπτά.

Τα ξαναδιατυπώνω  λοιπόν  και αν κάνω λάθος παρακαλώ  να με διορθώσεις.

Καταγωγή- Γέννηση: Κύργια Δράμας από Σμυρναίους πρόσφυγες γονείς περίπου 80 χρονών σήμερα

Γραμματικές γνώσεις;;;;;

Υπηρεσία στρατού;

Εργασία:  τραπεζικός υπάλληλος σε  τράπεζα, διευθυντής,  με απόσπαση στην Γερμανία από την οποία αντικαταστάθηκες λόγω χουντικών φρονημάτων. Πότε;

Πως έγινε η πρόσληψη, πότε,  με ποια προσόντα και κριτήρια;

Ποια τράπεζα,  που ήσουν πριν και που πήγες μετά;

Πόσα χρόνια εργασίας;

Απουσιάζουν οι ημερομηνίες εδώ.

«Αντικατάσταση»  σημαίνει απόλυση, μετάταξη, συνταξιοδότηση,  τι σημαίνει ;;;

Διευκρίνιση εδώ.

Ιδρυτικό μέλος της ομάδας Ε που μεταφέρθηκε το 1997 στο Ωραιόκαστρο

Από πού;

« Η ομάδα „Ε“ Έψιλον (αυτός είναι ο νόμιμος τίτλος της), ιδρύθηκε το 1962 στο εξωτερικό ως νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου από επιφανείς προσωπικότητες, λογοτέχνες, πολιτικούς, στρατιωτικούς, επιχειρηματίες, διπλωμάτες και εργαζομένους.»

Ποιοι ήταν  αυτοί;;;;;;;

Ποια είναι τα σημερινά  μέλη της Ομάδας Έψιλον και τα βιογραφικά   στοιχεία του  σημερινού διοικητικού συμβουλίου;

Είσαι ισόβιος πρόεδρος ;

Γίνονται εκλογές και εκλέγεσαι συνεχώς από το 1962 πρόεδρος του σωματείου;

Υπάρχουν τα πρακτικά της εκλογής;

Ποιοι υπέγραψαν και υπογράφουν  την ίδρυση της νέας θρησκείας;

Να τους γνωρίσουμε. Επώνυμα.

Γιατί δεν υπάρχει κανένα άλλο όνομα εκτός από το δικό σου  ως  υπογραφή στα άρθρα και στις ανακοινώσεις της ομάδας;

Ποιο είναι το καταστατικό του σωματείου με επίσημη σφραγίδα του;

Χρήζει ιερείς και ιέρειες;

Η ομάδα Έψιλον λειτούργησε ποτέ σαν ΜΚΟ με χρηματοδότηση από το κράτος;

Η συντήρηση της προέρχεται

από εισφορά των μελών;

Από δωρεά δική σου;

Από που προέρχονται τα χρήματα;

Από κληρονομιά, εργασία, οικονομίες ή κάτι άλλο.

Ο ναός των Ελλήνων και του Αλέξανδρου που ανήκει;

Στο κράτος με δωρεά;

Στο σωματείο;

Σε όλα τα μέλη;

Είναι ιδιοκτησία σου;

Αυτά είναι  τα ερωτήματα και τις απαντήσεις δεν μπόρεσα να τις βρω στις σελίδες που μου υπέδειξες και σίγουρα δεν είναι αδιάκριτα, αλλά αυτονόητα  για τέτοιου είδους  δημόσιες ανακοινώσεις, όπως η ίδρυση ναού και  θρησκείας.

Δεν είσαι υποχρεωμένος να απαντήσεις  αλλά  τα ερωτήματα θα υπάρχουν και οπωσδήποτε κάπου θα υπάρχουν και οι καθαρές απαντήσεις.

Σας ασπάζομαι

Αστραία